Uit de serie Ontboezemingen, deel 2.
De SpreekbeurtMethode
Op school moest ik wel eens een spreekbeurt doen. Over de meest uiteenlopende onderwerpen heb ik een verhaaltje gehouden. Over m’n konijn, het maken van kaas, verslaving, zelfdoding, Coco Chanel. Ik weet de onderwerpen nog. En ook hoe gedegen ik me daarvoor voorbereidde.
Mijn voorbereiding zat er vooral in dat ik eerst alles verzamelde. Daar een kop en staart aan maakte met tussenonderwerpjes en daarna m’n hele spreekbeurt uitschreef en herschreef, en herschreef en herschreef met nog meer leuke zinnetjes en woordgrapjes. Tot slot LEERDE IK M’N HELE SPREEKBEURT UIT M’N HOOFD!
Op het uur-U kon ik m’n hele spreekbeurt opdreunen. Er moest niets tussenkomen wat me af kon leiden want dan was ik uit m’n verhaal. Vragen beantwoorden graag achteraf want anders was ik uit m’n verhaal. Gelukkig bewaarde de meester of juf die dan ook voor het eind. Toen ik weer adem kon halen….
Toen ik m’n eerste workshop ging houden, merkte ik dat ik onbewust dezelfde spreekbeurt-methode hanteerde. Verzamelen van inhoud, tussenstukjes, logische volgorde, grappige verbindingen, uitschrijven en uit m’n hoofd leren. Dat dat niet de meest enerverende en inspirerende workshop uit m’n carrière was, laat zich raden.
Kom los van de inhoud
Wat ik inmiddels geleerd heb is om juist los te komen van de inhoud. Dat is overigens niet het zelfde als de inhoud loslaten. Door de goede en gedegen voorbereiding zit ik heus wel in de ‘theorie’ en in m’n verhaal. De leuke bruggetjes ontstaan nu meer vanzelf en above all ik heb veel meer contact en interactie met de deelnemers. Zij hebben echt werkelijk geen idee van de leuke woordspelingen, de snelle en slimme bruggetjes die jij (of ik in dit geval) in je hoofd hebt zitten en zo graag in je verhaal mee wilde nemen om het juist smeuïg te maken. Ik schoot er zelf volledig van in de kramp waardoor je dus het tegenovergestelde bereikte.
Nu ik volledig vertrouw op m’n inhoudelijke voorbereiding en deskundigheid over het onderwerp en me zelf ook laat verrassen door vragen, ervaringen, meningen, etc. wordt m’n workshop en training veel leuker en inspirerender voor iedereen. Er is veel meer interactie en ruimte voor wat er op dat moment gebeurt. Zo ontstaat er ook een andere dynamiek in de groep waardoor je uiteindelijk de training of de workshop met elkaar maakt. De deelnemer voelt zich gezien en gehoord en is betrokken en als trainer/spreker ben je een stuk relaxter en meer verbonden waardoor je niet alleen maar op ‘zenden’ staat.
Comments are closed.